Beter laat dan nooit

Lieve allemaal,

Dit is absoluut de eerste dag sinds heel wat maanden dat ik de tijd heb om weer te schrijven. De auto is bij de garage, dus buiten de deur werken gaat vandaag niet. Het achterstallig schoonmaak-, tuin- en administratiewerk thuis kan nog wel even wachten. Met iets rustiger maanden voor de boeg, kan ik die zaken weer mooi uitspreiden. Vanmiddag doe ik niets!

Toen ik vorige week de blog checkte, schrok ik mij een hoedje. De site was wel 3700 keer bezocht! Omdat ik niet geloof dat er zo’n 3000 mensen onze site kennen, ga ik er vanuit dat jullie mogelijk 20 keer de site hebben gecontroleerd en ondertussen een beetje ongeduldig worden. Daarom vandaag, liggend in het gras achter ons huis, met de zon op mijn rug en Rusty naast me, aan mij de verschrikkelijke taak om weer eens heerlijk te schrijven.

In juni begon voor mij het harde werken. Ik heb ondertussen heel wat huizen en tuinen die ik verzorg, die voor het hoogseizoen behoorlijk wat aandacht nodig hadden. Omdat we een ongelooflijk regenachtig jaar hebben gehad, lijkt tuinonderhoud meer op een gevecht waarin de mens met barstende blaren, kris-kras-krassen en kleerscheuren steeds het onderspit delft. Het heeft wel veel werk opgeleverd, plus de spierballen waarmee ik gisteren loeizware ramen boven mijn macht op drie scharnieren heb gekregen (daar stond ik even van te kijken). Ik loop er ondertussen net zo bij als Stephan: klossen aan de voeten, afritsbroek en t-shirts met onbekende logo’s erop. Toen we naar een huwelijk gingen in augustus, kon je onder mijn mooie jurk nog goed de stadia van de zomer herkennen. Bruine geschaafde knieën, lichtere huid vanaf laarzenhoogte en witte huid vanaf sok-hoogte. Met dank aan Stefanie, die hier vorige week was om met mij te zonnen, kan het er nu weer mee door, maar van mijn standaard afgetekende korte broek zal ik misschien nooit meer afkomen.

Stefanie was onze laatste gast van de zomer, maar zeker niet de enige! In juni kwam mijn lieve Christien naar ons toe, op de FIETS! Nog steeds vragen mensen uit het dorp er naar. In juli de tante en oom van Stephan, mijn moeder en Karijn, mijn zus, met familie. In augustus mijn vader met familie, Ilona, de zus van Stephan met familie en papa Stephan John. Ongelooflijk gezellig, maar ik heb wel moeten wennen aan zoveel werk en mensen om me heen, terwijl we normaal gesproken heel rustig leven. Daarnaast waren er de talloze barbeques, marché gourmands, vide-greniers en dorpsfeesten om naar toe te gaan. Vorige zomer hebben we deze allemaal gemist, omdat we toen twee keer verhuisden en in lalala-we hebben een huis gekocht-land waren, dus dit jaar besloten we ervan te genieten. Even ons hoofd laten zien heeft vele malen geresulteerd in eindeloos lange avonden met veel frieten, vlees en glaasjes wijn. En vervolgens met koppijn en wallen onder de ogen de volgende dag om zes uur op om voordat de vakantiegangers hun koffie hoorden pruttelen, het zwembad schoon te hebben.

Ook waren er nog twee grote feesten in juli en augustus die veel chaos veroorzaakten. Het dorpsfeest in Issac, dat we mee hielpen organiseren, maar belangrijker: ons eigen feest! Op tien juli gaven we een feest voor vrienden, oude -en nieuwe kennissen. De voorbereidingen begonnen al weken daarvoor. We kochten een sound-system en lange prikkabels met lichtjes in alle kleuren. We regelden tafels en stoelen bij de gemeente. Een vriend hielp ons aan een podium, oftewel zijn steiger die in de nieuwe constructie bijna even hoge palen had als het dak van de schuur en de helft van de lengte van ons huis besloeg. Mijn moeder, die het leuk vond om te komen helpen en wat mensen te ontmoeten voor haar eigen mogelijke emigratie naar hier, kwam een week eerder aan. De arme Espace, die al zoveel jaren trouwe dienst doet in zijn opgelapte, half-functionerende staat, zakte bijna door zijn voegen. Mijn moeder om decoratiemateriaal vragen is zowel een briljant als idioot idee. Elk hoekje en gaatje van de auto was volgestouwd met vlaggetjes, vaandels, stoelen, kussentjes, hartjes en ergens ook nog mijn klein mamaatje. Ze heeft de hele tuin versierd en met mij zoveel opgeruimd dat ze dwars door haar antibiotica-kuur heen geblazen is en ze in Nederland nog een week moest bijkomen. Love you gekkie! Nou was die opruim manie niet voor niets, ons huis en tuin hadden behoorlijk wat death-traps in de vorm van stenen, geulen, lage balken etc. voor onbekenden in petto. Uiteindelijk toch nog bordjes gemaakt voor de veiligste route naar het ook nog op het nippertje afgemaakte tweede toilet.

De nieuwe overburen vonden het leuk om de bar te doen en regelden bier, wijn, fris, snoepjes en brood. De slager uit Villamblard stond op het parkeerterrein met zijn kar en verkocht entrecote, ham, worstjes en friet. Vrienden die biologisch ijs verkopen stonden er ook met hun karretje. Wat begon als een idee voor een feestje met muziek en zelf meegebracht eten en drinken, begon er zowaar uit te zien als een festival. We hadden via via een Belgische band kunnen regelen die met acht man een geweldig concert gaven. Ik denk dat we geen betere band hadden kunnen hebben. Zomerse, opzwepende muziek met échte instrumenten, een mesjogge leadzanger die met spartelende beentjes vrij ‘stoute’ teksten ten gehore bracht en een groep die het zo leuk vond, dat ze de hele avond hebben gespeeld.

Parking 1 (ha!) was al snel vol en gelukkig hadden we een tweede geregeld bij de buurman. De hele avond druppelden er mensen binnen. Ik stuiterde van de adrenaline bij alle tafeltjes langs, babbelend in drie talen en heel veel complimenten in ontvangst nemend. Dít was nog eens iets nieuws! Ook de burgemeester was er en vond het allemaal prachtig. Rusty, die we in eerste instantie binnen wilden houden, had de tijd van zijn leven. Hij ging bij ieder tafeltje met zijn liefste mensen langs en kreeg heerlijke hapjes en heeft ’s nachts als oude flirt midden in een cirkel van jonge meisjes met lang blond haar gedanst (heel veel rondjes gedraaid). Stephan hield zich vooral bezig met de techniek en band. Zo moest hij wel 30 keer heen en weer lopen om nieuw bier te halen voor de band (?). We hebben heel veel gedanst en ongelooflijk veel lol gehad. De dag voor het feest zeiden we dat we blij zouden zijn als het voorbij was, de dag erna zaten we na te denken over wat we de volgende keer voor een feest zullen geven. Waarschijnlijk zullen we deze winter weer iets organiseren, iets met veel licht om de donkere dagen te helpen doorstaan.

Aan de winter hoeven we gelukkig voorlopig niet te denken. De rust is wedergekeerd, de zon is gebleven. Het is nu mogelijk nog warmer dan in augustus en dus krijgen de Fransen en wij vakantie-business-mensen nog even een welverdiende zomervakantie. Aan het einde van de maand willen Stephan en ik de grens over duiken en gaan in Spanje een weekje genieten. San Sebastien, Güggenheim museum in Bilbao (leuk voor Stephan), lekker eten, 43! Hotsekidee!

Genoeg geschreven! Ik ga in een iets meer comfortabele houding van de zon genieten en ons gesprek met de architect voorbereiden. Als de plannen klaar zijn, zal ik jullie precies vertellen hoe belachelijk mooi het zal worden! Dan mogen jullie komen helpen! MWOEHAHAA!

Dikke zoen aan iedereen!