Lekker efficiënt

April heeft altijd verassingen in petto. Even dachten we dat het hartje zomer was, weken van zon en een strakblauwe lucht. Ik maakte snel mijn tuin klaar met veel plantjes en een nieuw perk, stond weer in de ondergaande zon te sproeien, dook onder het bed voor onze kist met korte broeken en kocht mijn eerste paar espadrilles. Espadrilles zijn een favoriet zomer schoeisel die precies één seizoen mee gaan waarna weer tot een hoopje touw en katoen in de prullenbak te belanden. Ze zijn niet ergonomisch of elegant, maar heerlijk goedkoop en makkelijke slofjes. Mijn zussen lopen er in hun vakantie ook altijd op, dan ben je pas écht in Frankrijk. Vorig jaar maakten we vanwege die espadrilles mee, wat Frankrijk nog meer inhoudt.

Afgelopen zomervakantie kochten mijn moeder en twee zussen 5 paar espadrilles in de Intermarché. Thuis gekomen controleerde mama het bonnetje en zag dat er maar liefst 10 keer espadrilles afgerekend waren. Misschien dacht de caissière dat iedere schoen apart afgerekend moest worden.

Iets onzeker over haar Frans werd ik door mijn moeder ingezet om het probleem recht te zetten. Ondertussen bleek dat 1 paar espadrilles te groot was en ingeruild diende te worden. Mijn zussen kwamen mee naar de winkel en om de boel nog iets ingewikkelder te maken voor de dame achter de welkomstdesk, droeg mijn zus één van de aangeschafte slofjes.

Na zeker 20 minuten gewacht te hebben, werden we geholpen. Tegen die tijd waren we bijna opgestapt, want hoeveel frustratie is 5 x €5 waard (de prijs voor 1 paar espadrilles)? De dame die ons ‘hielp’ vond het maar een wat moeilijk verhaal. De caissière die met hen afgerekend had werd opgeroepen, maar schudde haar hoofd. Nee, mijn zussen werden niet herkend. Het bonnetje werd met een nauwkeurigheid dat alleen toepasselijk in een scheikundig lab kan zijn onderzocht en wel driemaal werd ons de fout in de schoenen (ha!) geschoven. Hadden wij écht niet 10 paar espadrilles gekocht, hadden wij ons niet vergist??? Waarom droeg één van de verdachten de schoenen??? Weer een kwartier later noteerde de dame mijn gegevens en nam met een frons de schoenen die geruild moesten worden in ontvangst. Wantrouwig over onze oprechtheid én de mogelijkheid dat hier de Intermarché hier met een grote roof te maken had; drie espadrille dieven die terugkwamen om nóg eens €25,- te cashen, werd ons verteld we binnen 4 dagen gebeld zouden worden over het vonnis. Hoofd bewaking zou namelijk de bewakingsvideo’s bekijken om uit te kunnen sluiten dat wij niet stiekem tóch meer espadrilles mee hadden genomen dan toegegeven.

Ik hoop dat de bewaking een mooie middag heeft gehad met het bekijken van ellendig lang schoen passende vrouwen. De kosten voor de winkel waren ondertussen al opgelopen tot 2 werknemers waarschijnlijk 4 uur lang te betalen voor de controle van deze 3 blonde dievegges. Iets wat de Intermarché meer heeft gekost dan dat mijn moeder en zussen ooit hadden kunnen stelen. Gelukkig werden wij na 6 (de Franse versie van 4 dagen) dagen opgebeld en heeft het récht zegengevierd. Hoewel mijn moeder niet haar geld terug kreeg, maar wel een tegoedbon.

Hoe efficiënt de Franse espadrilles ook mogen zijn, de Fransen zelf zijn dat niet. We blijven onder de indruk van het papierwerk en de tijd die het kost om ook maar iets te regelen. Een Engelse vriendin probeert op dit moment om een verblijfsvergunning aan te vragen, voor het geval de Brexit door gaat. Ze heeft een stapel documenten klaarliggen voor de aanvraag morgen, waarbij zelfs schoolrapporten van haar zoon meegenomen dienen te worden. Zij is voorbereid, maar ik moet zeggen dat wanneer blijkt dat Frankrijk ook uit de EU valt, ik nog geen idee heb wat de consequenties daarvan voor ons zijn. Ik kan maar het beste consequent en efficiënt onze papieren gaan ordenen, zodat we Frankrijk ervan kunnen overtuigen dat wij ons best doen, geldige leden van de belastingspekking zijn en wel als laatste blonde dieven die voor € 25,- het land proberen uit te persen.