WOhoonen in Frankrijk

Lieve allemaal,

Vorig jaar zomer gingen Stephan en ik een frietje eten op de grote Brocante in Villamblard. Alle lange tafels en banken uit het dorp zijn verzameld en van aan elkaar geknutselde pallets is een bar gevormd. Niet lang nadat wij ons evenwicht op een wankele bank hadden gevonden, kwamen er mensen aanschuiven. Het bleken Nederlanders te zijn en natuurlijk kon Stephan zichzelf niet helpen en sprak ze direct aan. Iedere Nederlander en vaak ook Engelsen zijn op hun vakantie niet veilig voor Stephan. Als we in een winkel wandelen en drie schappen verder horen we een Nederlander, spitst hij zijn oren, laat vallen wat hij in zijn handen heeft en gaat erop af. Echt waar. Ik heb die behoefte in het geheel niet en schiet er met het karretje snel vandoor. Dus toen hij die Nederlanders op de markt bij hun gesteven en gestreepte bloesjes greep, draaide ik snel weg, want opstaan was geen optie (de hele bank zou gekapseisd zijn). ‘Goedemiddag! Zijn jullie hier op vakantie?’ vroeg Stephan inbrekend op hun conversatie. ‘Oh nee!’ zij de gelipstifte tuttenbel met roze blouse ‘Wij WOhoonen hier hoor!’. Mijn hemeltje, excuse me madam, dacht ik! En hoewel het verder best vriendelijke mensen waren waarmee we het na een minuut hadden over wat voor een werk we hier deden (standaard voor Nederlanders) en na twee minuten over hun chateau op de berg, bleef ik die eerste opmerking vrij frappant vinden. Alsof het wOhoonen in Frankrijk in tegenstelling tot de vakantiegangers je een bepaald soort positie geeft. Boven de normale Jan uitgestegen, proevend van het ‘echte’ leven en zich verzoenend met de plaatselijke bevolking. In plaats van onze Nederlandse vrienden hier, die gelukkig zijn met de rust van het land, de gemoedelijkheid en het ‘gewone’ leven, zijn er veel Nederlanders die geanimeerd over wijnproeverijen, gewéldige slagers en uitstékende kazen praten. Mensen die volgens mij gewoon op een permanente vakantie zijn.

Even een voorbeeld van een feestje van Nederlanders die hier wOhoonen! Ieder jaar wordt er door een Nederlandse vereniging La Tulipe een Rallye georganiseerd. Aangezien onze tandarts het dit jaar organiseerde en Stephan en mij ook vroeg te komen, deden we mee. De Perigord Noir die zwart ziet van de bleke Nederlanders was ons terrein. Alleen Nederlanders kunnen zo een festiviteit organiseren. Schuchter bekeken we elkaar en schudden de hand. Een klein vleugje chaos was aanwezig aan de inteken tafel, want inschrijfgeld, strikte rallye-regels, camerabevoegdheid en lunchplaats moesten direct verwerkt worden. We wisselden wat gezelligheden uit en hoeps, daar gingen we. Naderhand werd er vaak gelachen om ons tempo, want dat zou wel aan de leeftijd liggen. We waren inderdaad iedere keer als eerste ter plaatse. Ik scherp op de route met de kaart, Stephan aan het stuur en gaspedaal en Rusty hijgend tussen ons in. We hebben vrijwel geen punten behaald trouwens, vanwege onze snelheid misten we de helft van de oorlogsmonumenten die we moesten fotograferen. Zelfs de lunch was meer een kwestie van organisatie dan van genieten. Het was te duur, te druk, te benauwd en er waren te weinig plaatsen, dus hop hop hop, eten en weer naar buiten. Na de lunch waren Stephan en ik eigenlijk wel klaar om naar huis te gaan. Met al die mensen die hier wOhoonen hadden we toch niet zoveel gemeen. Maar; aangezien er ons een hoop verassingen beloofd werden in de namiddag, schoten we er na de lunch weer vandoor. Nog voordat het CONTROLE team gearriveerd was, stonden we bij een checkpoint. We mochten in EXACT een uur een chateau bezoeken en omdat we voor de eerste keer die dag een heel leuk gesprek hadden met een onverwachte kennis, schoot ik na anderhalf uur in de stress. Weer ervandoor gesjeesd en aangezien de verassing inhield dat er geen route was (wow!) fijn de omgeving bekeken en absoluut geen punten behaald. Ook de afsluiting was ‘aangenaam’ en ‘gezellig’. Een toast en een uitreiking, wat gediscussieer over hier wOhoonen en Stephan en ik gingen naar huis.

Een voorbeeld van een Frans feestje! Zoals ik al eerder schreef, waren we laatst deelgenoot van een uitbundig vreetfestijn genaamd ‘le repas du chasse’. Voor de ingang van de grote zaal zaten twee vrouwen en één man onhandig met een marktkluisje en bonnetjes te friemelen. We wachtten tien minuten, omdat er eerst uitgebreid bij gekletst diende te worden en mochten toen naar binnen. In de zaal met typische tl-buis verlichting en betegelde vloer stonden zes rijen tafels opgesteld. Uitgesproken Nederlands waren we wat vroeg (op tijd) en kletsten wat met onze oude buurman en Belgische vrienden. De animator van de avond testte de discolampen en microfoon en langzaam druppelden de Fransen binnen. Het diner bestond uit zeven gangen, met wijn. Terwijl we eindeloos wachtten op de eerste gang werden we al flink volgegoten met afschuwelijke punch, waarin denk ik ieder bodempje alcohol zat die de organisatoren bij elkaar konden sprokkelen. Ik kreeg overigens de helft over mijn kleren. Half aangeschoten ‘bediening’ die met een kan van 3 liter rondgaan, is niet zo’n briljant idee. Toen een uur of meer later de eerste gang werd geserveerd, kwamen daarmee de flessen wijn op tafel: lekkere wijn. Bij latere gangen kregen we weer andere wijn, de Fransen weten best wat ze doen. Alles wat we voorgeschoteld kregen was ronduit verrukkelijk. Echt heerlijk! Soep van paddenstoelen, een soort rollade van vis met korstje van gerookte ham en fantastische saus, wilde zwijn stoofpot met gegrild brood dat met knoflook wordt bewerkt, plakjes tournedos met aardappeltjes, een ijsje met zoveel alcohol dat het met geen mogelijkheid gebonden wilde blijven, kaasplateau en ten slotte koffie plus likeurtje(s) naar eigen keus. Al met al duurde het repas ongeveer vijf uur. Halverwege die vijf uur begon de DJ én zanger met Franse chansons en afgedraaide disco plaatjes. Voor mij in onverwachte getalen, doken de Fransen de dansvloer op. En natuurlijk Stephan, die een halve meter boven iedereen uitstak plus nog een meter, met zijn wijsvingers in de lucht, buik vooruit (dat kon ook niet meer anders), stampend als een jonge god, de oude dames een hartverzakking berzorgend. Een Engelse heks die hier liiivves vond hem wel leuk, maar viel op haar gat. Ha! Na zes uur en nog wat dropen wij af. Zelfs ik had een dansje gewaagd en vond mijzelf in een kring-hos-draai véél te snel, boerendans. Het was geweldig, vermoeiend, geweldig vermoeiend.

Nu heb ik mijzelf op de één of andere manier in de hoek gedreven waar ik de dame van de brocante in plaatste. Ik wOohoon hier hoor! Want ik ga naar de échte Franse feestjes, met de normale Jan. Ik wérk hier en lééf hier. Dat is eigenlijk net zo erg. Het enige verschil is dan denk ik, dat ik niet mijn best probeer te doen om mijzelf te profileren, haantjesgedrag hoef te vertonen. Profileren doen ze hier niet aan en haantjes worden opgegeten. Ik vind het heerlijk om hier te leven, te wOohoonen en ook al ben ik daarmee geen haar beter dan mijn ribbroek ex-landgenoten, lekker puh! Onze buurman heeft ons verse melk gebracht, aardbeien en sla. Hij komt ieder moment dat zijn vrouw er niet is een borrel drinken en is waarschijnlijk één van de eersten die op ons feestje de dansvloer op zal duiken. Ik weet niet of je het vriendschap zou kunnen noemen, maar we zijn hier zeker geen buitenstaanders meer. Op 10 juli gaan we een groot feest geven voor iedereen die maar wil komen. We nodigen heel Issac uit en alle vrienden die we kennen. Een zomerse band van negen man komt hier de zomer inluiden en we zullen ervoor zorgen dat op z’n Frans, zonder de Nederlandse organisatorische driften of het ‘gezellig geanimeerd babbelen’ motto, iedereen een geweldig feest heeft. Hotsekidee!

Wie komt er ook de 10e???

XXXXXXX Cato