Waar is het feestje??

Zodra de temperatuur boven de 13 graden geraakt, steken de Fransen weer hun neuzen naar buiten. De uitgestorven dorpjes blijken bewoners te hebben! Plotseling kun je een ogenschijnlijk verdwaald oudje zien staan, voorbijgangers nastarend met de handen op de rug. Bij de barretjes worden twee voorzichtige tafeltjes buiten geplaatst waar nog voorzichtiger klanten op plaats nemen.

Ook ik zit, zodra de zon schijn, buiten op ons privé terrasje. Ik kijk om me heen en plotseling zie ik niet de rotzooi, maar de bloemetjes, niet het werk, maar de mogelijkheden. Het bloed stroomt weer door de aderen, zoals de bomen sap stuwen naar de heerlijk geurende bloesem.

Nu is het hartje zomer en dat de Fransen weer leven, zie je vooral aan de pamfletten voor feestjes. Ieder dorp heeft hiervoor een bord, waar nu druk felgekleurde aankondigingen over elkaar heen worden geplakt. Ook langs de wegen zie je ze overal staan. Niet dat het veel zin heeft, want deze posters zijn bijna boekwerken. Nooit zal je langsrijdend er ook maar íets kunnen opsteken. Niet alleen wordt het hele menu van 7 gangen omschreven, worden verschillende prijzen en andere ‘nuttige’ informatie door word-illustraties onleesbaar gemaakt, maar is daarbij de datum altijd onvindbaar.

De andere optie, die vaker voorkomt, maar daardoor niet meer effectief, is de plaatsing van 3 bordjes op een paar meter afstand van elkaar. Eén met de plaats van het feest, één met de datum en één met het type evenement. Meestal ligt er wel een bordje om en weet je daardoor afwisselend niet waar je moet zijn, voor wat of wanneer. Ook een groot stuk plastic, ongelukkig bekalkt met verfspray kun je alleen met de juiste lichtval lezen.

Het is een kneuterig gedoe hier a la campagne, de PR afdeling zit waarschijnlijk zelf ook liever in de zon. Je zou bijna denken geld te kunnen verdienen aan het vormgeven en nuttig verspreiden van feest-aankondigingen, maar ze geven er hier niet om. Ben je aanwezig, fijn. Sta je één van de feesten die op diezelfde avond in 5 omringende dorpen gehouden wordt, jammer.

Mijn eerste eetfestijn van het jaar was een Alzas zuurkool flammenkuchen hotsee feest. Uren en uren wachten op de volgende gang, dezelfde DJ met dezelfde vreselijke hitjes en de dag erna boeten voor je zonden. Sindsdien zijn alweer 3 marché gourmands geweest plus een prachtig klassiek concert in de schaduw van het bos. Er zijn gelukkig in onze omgeving steeds vaker écht leuke feestjes in de maak. Die nét iets anders, nog nét iets onduidelijker aangegeven en nét iets minder om eten draaien dan de standaard.

We hebben ook zelf weer een onverwacht feest gegeven. Samen met twee bevriende Nederlanders op hun prachtige domaine. Een écht chiquerdeflop feest, rondom het zwembad met een uitzicht over het dal aten we goddelijke hapjes en varken van het spit. We dansten tot laat, maar daarvoor hadden we wél de Engelsen nodig. Want voor de Fransen, vooral die van hier, geldt altijd hetzelfde; een feestje is leuk maar het gaat om het eten, in welke vorm dan ook, met iets erbij.

Het is maar goed dat ik de passie voor eten met de Fransen deel. Thuis eten we groenvoer, maar als ik er écht doorheen zit, of er is een écht leuk feestje, trekt Stephan me mee en eten we heerlijk slecht. Het zijn fantastische avonden, want het eten is de hoofdzaak, maar al dat gehos op weer diezelfde plaatjes, jong, oud, verdwaald en op zoek, maakt het voor mij weer even Frankrijk. Het land waar ik dacht te zijn gaan wonen. Ondanks aanslagen, belastingen, verbouw-vertragingen en héél hard werken, wordt dan de zomer tóch ineens een feestje. Wordt Frankrijk tóch het land waar ik ooit verliefd op werd.

En op Stephan, ik ben nog steeds verliefd op Stephan.