Gupjes met een plan

Lieve allemaal!

Vorige week hebben Stephan en ik een fles sjampie open getrokken en plannen gesmeed. Niet zozeer over waar we naar toe willen, want dat weten we al, maar vooral hoe we daar gaan geraken. Als twee gupjes in een zee met haaien, komen we namelijk zo ongelooflijk veel obstakels tegen, dat het opschrijven van simpele stappen ons hopelijk gaat helpen het hoofd koel te houden. Dromen hebben we genoeg, maar na drie weken onafgebroken regen en modder plus een afgekeurde bouwvergunning worden komen ook dromers van een koude regen thuis. Het opstarten van een leven in een ander land en het verbouwen van een schuur tot huis betekent namelijk vooral: doorzetten, je goed laten adviseren, stapsgewijs werken en obstakels veroveren. Dat wat we voor ogen hebben is prachtig, maar het is goed om wat we nu kunnen doen ook als een vooruitgang te kunnen zien en er blij mee te kunnen zijn. Nou moet ik zeggen dat Stephan daar veel beter in is dan ik. Hij moet mij vaak vertellen dat ik onze zegeningen moet tellen. We hebben een huis, met veel potentieel en hebben een sprong gewaagd die niet iedereen kan of durft te maken. Daarbij is het behoorlijk ongelooflijk hoe knap het is om dit samen te doen. Twee guppies die nog niet zo lang bij elkaar zijn, in een mobile home op elkaars lip zitten die het nestje bouwen tot een geheel nieuw niveau tillen. We vinden elkaar nog steeds lief.

We hebben ondertussen toestemming gekregen om de Fosse Septique te plaatsen zoals we dit van plan waren. We gaan alleen wel een groot deel van de aarde weghalen, zodat het zandfilter voldoende natuurlijke luchtcirculatie krijgt. Voor ons betekende dit: Oh een terras? Prima! Stephan en ik zijn allebei vrij makkelijk in het meebuigen op de wind. De schuur geeft voor een groot deel aan hoe het huis wordt, plannen voor de tuin worden helemaal gemaakt aan de hand van wat zich aandient.

Zoals ik schreef, hebben we laatst de ingediende Permis de Construire (bouwvergunning) terug gekregen, afgekeurd. Niet omdat het verslag er niet goed uit zag hoor, óf omdat we iets wilden dat men niet goed vind, maar alleen omdat we bij de aanschaf van het huis als SCI begonnen zijn. Dit maakt je van particulier tot personne morale en daarmee zijn we verplicht een architect in te huren. Die architect hoeft in feite alleen mijn fantastisch gemaakte plan te controleren en dan de in Frankrijk als waterproof geziene handtekening, een stempeltje, eronder te zetten. Helaas is het moeilijk om een architect te vinden die dat wil. Om zijn of haar beroep ‘veilig te stellen’ is het voor hen ‘gevaarlijk’ om gewoon maar een handtekening te zetten. Liever moet het een uitgebreid nieuw plan zijn, waarin er naar het uiterlijk van omliggende huizen wordt gekeken en de mogelijkheden van het huis. Een Nederlandse architect die bij ons langs is gekomen heeft dan ook direct aan gegeven dat wij niet interessant zijn voor hem. Nee! Natuurlijk niet! Hij ook niet voor ons! Ik vertelde hem dat hij de ramen die we hebben geplaatst op het plan mag verschuiven met een halve meter, wisselen op zijn hoogst, maar die ramen zijn door lieve mensen aan ons gegeven en daarom staan ze op ons plan. We hebben helemaal niets aan een computer kunstenaar die grote serres en van die lelijke uitgebouwde ramen gaat tekenen. Een dak met een knikje misschien? Waarom niet van die dure latijen, want die zijn veel authentieker en waarom geen witsteen om alles heen? Waarom geen lift en een keukeneiland van natuursteen. Ha!

Ik begrijp best dat wij in een idiote situatie zitten. Één die zelfs voor de Fransen wat ‘exentrique’ is, maar verdorie! Ik heb voldoende kracht in mijn armen en creativiteit in mijn kop om samen met Stephan dit tot een paradijs te maken. Het zal wat langer duren, we zullen het met minder moeten doen dan anderen die met een grotere buidel naar Frankrijk komen, maar mooi zal het worden en vooral; van ons!

Gelukkig hebben we nu goede adviseurs en hebben we begrepen dat we ook een Maitre d'Oeuvre kunnen vragen. Een aannemer met architectenstempel zeg maar. Hopelijk kunnen we op die manier de zoveelste Franse kronkel financieren. Het goede nieuws is dat we nu niet meer gebonden zijn aan een plan van onder de 170m2 en we dus direct een aanvraag kunnen indienen voor zowel het heksenhuisje als de schapenschuurtjes. Uiteindelijk zullen we twee gites maken. Één voor twee personen in het heksenhuisje en één voor vier, in de schapenschuurtjes. Het plan is om het heksenhuisje nu aan te pakken. Op die manier kunnen we deze zomer misschien al mensen een logeerplek aanbieden. De badkamer zijn we al aan het verplaatsen naar de schuur, zodat iedereen, ook met tent, in ieder geval van onze geweldig Fosse Septique gebruik kan maken. Wat een ervaring zal dat zijn! En nog leuker, met elk bezoek financieren gasten een privé badkamer voor hun volgende bezoek!

Ik leer ondertussen heel erg veel over natuurlijke bouwmaterialen zoals leem. De grond is enorm rijk aan klei die ook nog eens een mooie, bijna rode kleur heeft. Stro hebben we verzamelt van vorig jaar en water, goh, daar zou ik ondertussen een meer mee kunnen maken (met gupjes, hahahaaa). Easy does it! Met leem kan ik delen van de muren dichtsmeren en zelfs een vloer maken. Idioot die ik ben, ga ik zodra het droog is en we hopelijk voor een jaar niet meer in de blub hoeven te zitten, lekker met klei spelen…

In de zomer, in de zomer! Mijn hemel wat zien we daar naar uit. Straks groeit het gras zich weer door de modder heen, komen er zelfs tulpen en hyacinten op (met dank aan Sjon!). Late avonden met wijn in de laatste zonnestralen. Afkoelen op ons nieuwe terras waar niemand je kan zien. Ach, het leven is eigenlijk best goed te doen. Het is nog even doorbijten en dat ene grote obstakel overwinnen, maar wanneer we de Permis in handen hebben en de zon schijnt, houd je agenda vrij, want er komen een paar feestjes aan!

Dikke zoen aan iedereen!

Cato