Zhee English

Lieve allemaal,

Op de toiletdeur van een kennis is een kleine striptekening gepint waar ik iedere keer om grinnik. Een gezin stapt met kaart in de hand op een Fransman af, duidelijk om hulp te vragen. De vader spreekt de Fransman aan en begint met een verontschuldiging: Excusez-moi monsieur, we are English, and… waarop de Fransman antwoordt: Welle, zere is very little zhat I can do about zhat!

Ik denk dat de Engelsen er ook weinig aan kunnen doen. Geen andere buitenlandse bevolkingsgroep in la Dordogne is zo opvallend aanwezig als de Engelsen. Ook al weten we dat er veel andere Nederlanders, Belgen, Spanjaarden en Portugezen om ons heen moeten wonen, je ziet en hoort ze bijna niet. De Engelsen daarentegen herken je al op afstand, voornamelijk aan de hand van hun auto’s. Meestal in een groene landrover, vrijwel altijd in auto’s met het stuur aan de rechterkant. The posh in waxjas en wellington boots, de niet zo posh in trainingsbroek en capuchontrui. Zie je een labrador of Springer Spaniel achterin zitten, dan weet je het zeker. In de bouwmarkt wordt flink luid gekibbeld, want om advies vragen in het Frans is te lastig en daarbij is alles volgens de Engelsen véél te duur. In de supermarkt is er een heel schap speciaal voor de Engelsen met ondenkbaar om te missen producten zoals lemoncurd, Cadbury chocolade en caramel popcorn. Wij Nederlanders moeten het doen met Amerikaanse pindakaas, ahh.

Aan dat ene schap hebben de Engelsen helaas niet genoeg. Velen die wij kennen klagen over de slechte kwaliteit van het vlees in Frankrijk (taai: te veel spieren van al die in de frisse lucht buitenlopende koeien) en bestellen dus worstjes, bacon en steaks uit Engeland. Ook koekjes, THEE, azijn, chips en andere snacks worden met dezelfde bestelbus meegebracht. Comfortfood noemen ze het en daarmee zijn ze nog niet klaar. Kleding, cadeaus en accessoires komen allemaal over zee. Wie verkiest er nou niet een mooie capuchontrui met Champion erop uit Engeland in plaats van Champion (met Frans accent) van hier?

Ook eenmaal in Frankrijk, blijven veel Engelse producten en spullen onder de Engelsen rouleren. Via twee groepen op Facebook, verkopen en kopen ze hun huisraad aan- en van elkaar. Een speciale editie van Queen Victoria servies, crèmekleurige banken, Dyson stofzuigers en schilderijen van jacht taferelen. Ook gaan de Engelse auto’s, trailers, machines en hele huizen van Engelse hand op Engelse hand.

Stephan werkt voornamelijk met en voor de Engelsen. Niet dat dit gepland was, maar zo lopen die dingen al gauw. De Engelsen werken namelijk allemaal voor elkaar. Er zijn Engelse makelaars, banken, verzekeraars, timmermannen, loodgieters, bouwvakkers, aannemers en een Nederlandse elektricien. Veel van Stephans werk bestaat namelijk uit het corrigeren van zelf-beëdigde Engelse elektriciens die met hun in Engeland gekochte bedrading geen Franse goedkeuring hebben gekregen. Laat Stephan maar niet beginnen over de Engelse loodgieters die de afwijkende Engelse buizen op de Franse knutselen. De Engelsen denken overigens dat de Fránse normen en materialen overal van afwijken. Als voorbeeld noemen ze het Franse stopcontacten en Franse maten, hoewel er volgens mij in Europa overal dezelfde stopcontacten worden gebruikt en iedereen meet met cm’s.

Begrijp me niet verkeerd, we hebben veel Engelse kennissen en ook een paar goede Engelse vrienden, maar het zijn me een stelletje! De mannen die ons helpen het huis te bouwen schenk ik ondertussen door hen bij ons in voorraad gebrachte Engelse thee. English breakfast is blijkbaar niet Engels genoeg, want échte mannen drinken het HP tips, sterk (met melk en suiker)! Ze werken hard en vakkundig, soms versta ik geen woord van wat ze zeggen, maar gelukkig weet Stephan wat we doen.

De Engelsen die wij kennen, zijn een nostalgisch volkje. Ze houden van Frankrijk vanwege de rust en ruimte. Ze zouden niet terug willen naar Engeland vanwege de drukte en vaak de criminaliteit. Ze kijken Engelse televisie, lezen de Engelse krant, eten Engelse pot roast en werken in een Engelse commune. Zonder veel last te hebben van de Fransen, hebben ze het voor elkaar gekregen om hier een mooi bestaan op te bouwen. De buitenlanders die zogenaamd hun thuisland overnemen en samenklitten om alle échte Engelsen tot de minderheid te denigreren zijn ver weg. Hier in Frankrijk kun je gezapig tussen je fellow countrymen leven in dorpen die soms uit 40procent Engelsen bestaat. Ik hoorde zelfs van een dorp waar er zoveel Engelsen wonen dat ze een petitie hebben opgezet om de Franse bewoners het Engels te doen leren, omdat dat het hun wel zo gemakkelijk maakt. Mis de kritische ondertoon niet, die iets over de pot en de ketel zegt.

Over de Nederlandse pot en de ketel zal ik later schrijven. Via mijn werk als agent voor een Nederlands verhuisbedrijf ontmoet ik veel Nederlanders die het land weer verlaten. Het is heel leuk en interessant om te praten over hun bevindingen hier. Ook moet ik voor dit werk naar bijeenkomsten gaan van Nederlanders in Frankrijk. Op zijn Engels: small talk én gewoon mijn gezicht laten zien. Misschien niet mijn meest sterke kanten, maar nuttig en het zal genoeg voeding voor meer blogs bieden.

A bientot, kus!