Alle steentjes dragen bij

Lieve allemaal,

Een nieuw verhaal, in een iets positievere toon.
Na een lange tijd van mentale stilstand en weinig vooruitgang op de bouw, nu dan: schot in de zaak!

Vorige week werden er weer zakken zand voor cement en beton geleverd, twee paletten met stenen en lateien voor ons lofthuisje to be. Nooit gedacht dat zulke ladingen ogenschijnlijke rotzooi mij zo blij konden maken.

Vrijdag kwam John onverwacht langs om de basis van de muren te maken. Hij met een collega legden de eerste rijen met de precisie waar wij met onze beste wil niet aan kunnen tippen. Het is een geruststellend idee dat zelfs wanneer wij er een rotzooi van maken, de basis in orde is. Afgelopen weekend hebben Stephan en ik dus ons best gedaan om hun werk zo goed mogelijk voort te zetten. Hoewel ik het vakjargon nog niet onder de knie heb (rechtmaakding voor de waterpas, drommels drommels voor de truffel), ligt het werk mij best. Passen en meten, geduldig stoeien met millimeters… mijn zus heeft mij ooit moeten vertellen dat ik een klein controle-ticje heb, dit jaar zal het zijn vruchten afwerpen!

Een muurtje maak je met veel concentratie: meten, nog eens meten en met zachte hand de steen op zijn plaats tikken. Lijntjes in meisjes-vriendelijk roze kleur helpen een beetje, maar uiteindelijk komt het aan op het rechtmaakding. Ik meet zo’n 20 keer en verleg de steen minstens 3 keer voordat hij goed ligt. Ik wil het zeker weten, want het voelt een beetje idioot om zo iets permanent met nu nog onkundige handen te maken. Maar: het lukt ons aardig! Stephan en ik hebben in totale stilte naast elkaar gewerkt, helemaal content en opgewonden over het vooruitzicht van een écht huis!

Alle ramen en deuren voor dit huisje zijn aanwezig. Ook al staat de hele schuur er vol mee, hebben we onze eerste vol-factuur, échte raam pas net besteld. Tot nu toe vinden we alles namelijk op de Franse Marktplaats of via vrienden. We kunnen de gaten maken op het raam of de deur die we vinden en dat maakt het wel zo makkelijk.

Ons pronkstuk, een prachtige oude voordeur, vond ik al begin dit jaar op die Franse Marktplaats. Een maand geleden reden we hiervoor naar Pau. Als je na 10 maanden nog steeds verliefd bent, en de deur ook nog op jou, dan móet je hem halen! Na een lange rit met groot vakantiegevoel en 5 miljoen rotondes later, belandden we in een B&B ten zuiden van Pau. Iedere keer als ik de sneeuw in de bergen zag jubelde ik en gromde Stephan. We kochten al ons ‘vakantie in Spanje voedsel’ bestaande uit een hele hoop tapas uit de supermarkt en sliepen slecht in ons kleine bedje met wollen deken. De volgende dag ontmoetten we de verkoper. Een schoonheid van een man met rond brilletje die ons in een schuur leidde waar hij alle inboedel van tig overleden personen bewaarde en verkocht. Jammer dat we niet een paar duizend Euro bij ons hadden, er stond zoveel moois, maar de voordeur was nét zo mooi als op de foto en alleen díe namen we mee. We dronken nog een kopje koffie en als verrassing had ik voor Stephan en mij ondertussen een iets duurder, maar véél mooiere B&B geregeld net ten westen van Pau. Twee dagen hebben we in deze heerlijke B&B vertoeft. De regen volgde ons waar we gingen, dus bleven we binnen en speelden schaak en triodos voor de houtkachel. Het gaf ons even het gevoel helemaal wég te zijn, iets dat we allebei hard nodig hadden.

Nu zijn we weer terug en met het mooie weer proberen we zoveel mogelijk vaart in de bouw te houden. Ook al werkt Stephan vrijwel iedere dag en ook ik ben druk, we hebben voor mijn gevoel nu letterlijk en figuurlijk alles in huis om in huis in huis in huis: de mantra van deze winter.

We zitten vol moed en we hebben bier (voegt Stephan aan dit verhaal toe), dus met een beetje geluk en ieder steentje dat bijdraagt, zitten wij er binnenkort warm bij. Wie had dát gedacht!?

Fijne kerstdagen iedereen en een mooie jaarwisseling!
KUS en knuffel van ons!