Stroopkop

Lieve allemaal,

Ik heb het gehad. Zélfs het schrijven valt me zwaar. Nog nooit had ik zoveel alinea’s openstaan waarover ik niet tevreden ben. Hoe ik ook probeer de boel leuk te houden, het lukt niet en de teksten vervallen tot neerslachtige drap. Meestal maakt het me blij om deze blog te schrijven, helpt het mij ook weer de lol in te zien van niet altijd lollige tijden, maar deze keer: voila: prut. Veel plezier!!

Mijn vakantie zou morgen beginnen. Het hele seizoen heb ik er naartoe gewerkt en zeker de laatste maand heeft het beeld van een wijntje op het strand in de ondergaande zon met spelende Rusty in de golven me gaande en staande gehouden. Dinsdag besloten we niet te gaan. De mooiste camping sluit al over minder dan een week en tegen de tijd dat Stephan zijn klussen heeft afgerond en is uitgerust (anders wordt hij ziek op vakantie), zou het al te laat zijn om naar die mooie camping te gaan en zouden we belanden op een all-year waterpark/camping/no-smile policy/mega Duits/soos ramp. Dat weekje rust en tijd voor ons komt later wel, maar toch was het even flink slikken.

Dit seizoen viel me weer zwaarder dan de vorige. Ongepland heb ik meer werk op me genomen, maar wat het voornamelijk vermoeiender heeft gemaakt is de continue strijd in mijn kop. Bijna iedere dag schreeuwt er een stem in mijn hoofd: ik wil dit niet, ik wil dit niet! Ik weet dat ik op kleine manieren bijdraag aan een fijne tijd voor anderen, dat het werk dat ik doe iets waard is, maar ik voel dat ik méér waard ben en die uren en dagen waarin ik daar geen ruimte voor creëer, maken het werk zo zwaar.

Mijn lieve Stephan begrijpt ook wel dat het niet zo verder kan. Een chagrijnige huilebalk voor 5 maanden in het jaar is niet waarin je je liefste in wilt zien veranderen. Hij denkt steeds met me mee en moedigt me aan wanneer er ook maar één idee uit mijn kop rolt, maar die kop van mij, dat lijkt steeds meer op een pot stroop.

Ik herinner mij de tijd op CMV waarin ik alleen maar even wachtte op inspiratie en Hops daar was een mooi idee. Of toen ik werkte bij het Milieu educatief centrum waar ik ’s nachts om 3 uur twee verhalen schreef en opdrachten maakte; me uitgedaagd, bevestigd en gewaardeerd voelde.

In de nabije toekomst werk ik samen met een ex-werkgeefster om huizen in de lange termijn verhuur te krijgen. Ik ga de teksten schrijven, foto’s maken en het beheer doen, zij de administratieve rompslomp. Ook werk ik voor een Nederlands verhuisbedrijf als agent van de Dordogne. Daardoor mag ik op bezoek bij allemaal onbekenden en fijn hun huis bekijken, het volume van de verhuizing berekenen en heerlijke ritjes maken. Dat is allebei prima en iets meer ‘up my alley’, toch móet ik in de toekomst iets veranderen. Mijn droom is altijd geweest om vanuit huis te kunnen werken, ook al is het maar voor een paar dagen per week, en daarmee, waar dan ook ter wereld, mijn geld mee te kunnen verdienen. Bovenal werk ik in die droom vanuit mijzelf. Vanuit mijn (stroop)kop, mijn blik, mijn hart.

Ja, dat wil iedereen! Hoor ik je denken. En ik wens dat ook iedereen toe. Ooit had ik een vriendin die mij zei ofwel toeschreeuwde: “Het leven ís niet leuk! Je moet werken voor je centjes!!!” Tot nu toe heb ik mijzelf voor die mentaliteit kunnen behoeden, want als je zó denkt en voelt, zit je vast. Maar toch heb ik nu een klein beetje hulp nodig. Wat zal ik eens doen lieve allemaal?? Schrijven, tekenen, educatieve/creatieve routes maken voor chateaux? Ansichtkaarten, stroopwafels bakken, mieren tellen? Zeg het maar!

Mocht iemand, goede vriend of onbekende, oma of zusje, mij een beetje zou kunnen helpen? Advies, kritiek, trap onder de kont of klap in mijn gezicht. Ik vind het allemaal heel lief.

Mille fois merci!

Cato