Over Stephan
Door: Cato
08 Februari 2016 | Frankrijk, Issac
Lieve allemaal,
Ik heb het vogeltje gevonden. Iedere keer als ik de schuur binnenliep om naar de badkamer te gaan, hoorde ik een vogel tjilpen. Mijn eerste gedachte was dat er alweer zwaluwen hun nestje wilden maken, dat de lente weer begonnen was. Helaas, de lente is nog niet hier. Meneer Poot vind het leuk om geintjes uit te halen en had een plastic vogeltje met sensor bij de deur verstopt dat luid en bij nader inzien behoorlijk mechanisch getjilp laat horen. Na zo’n tien keer serieus zoeken, vond ik hem. De rotzak en lieverd.
Graag had ik Stephan meegemaakt toen hij nog een klein mannetje was. Toen hij zijn zusje wurmen te eten gaf, zij nog in haar kinderstoel of haar tandenborstel over zeep wreef.
Of later, toen hij als jongeman tuinhekjes omdraaide ofwel een gehele auto, in een éénrichtingsweg. Hij heeft me verteld over het stelen van één schoen, om die dan maanden later cadeau te doen en met grote megafoon op auto, nummers als What a wonderful world en I feel good over een file te doen schallen. Glimlachende gezichten toverend en zelfs politieagenten een goede dag veroorzakend.
Op Sablou, waar ik Stephan ontmoette, haalde hij (helaas vóór mijn komst) de schone was van een medebewoner van de lijn en hing alle shirts zorgvuldig terug, met de waslijn door de mouwen en weer met knijpers erop. Het zal die persoon een aantal uur hebben gekost om de hele lijn weer los te maken en al zijn was te verzamelen.
De eerste gedachte die ik had toen ik op Sablou Stephan zag, in het pikkedonker slechts een schaduw met krullen, was Oh Oh. Nét een soort relatie achter me gelaten, wist ik meteen dat deze meneer me problemen zou bezorgen. Hij draaide pakjes lucifers zorgvuldig om, zodat een kaars aansteken in een zoektocht naar verdwaalde lucifers veranderde en knoopte jasmouwen dicht, zodat je even bezig was voor de kou in te kunnen duiken. Als hij voor de eigenaars van het domein een pakje sigaretten meenam, plakte hij dit met een geheel rolletje tape vast aan het keukenblad.
Toch bleek mijn Oh Oh niet alleen een aankondiging van rotstreken te zijn. Ik vond Stephan direct al fantastisch. Iedere keer als ik de gemeenschappelijke ruimte binnenliep, schreeuwde hij uit: Catoooooootje!!!! Niet dat hij al verliefd op mij was, maar het bezorgde me in ieder geval een rode kop.
Nadat hij mij wijsmaakte dat een andere bewoner de douche ‘bevuild’ had en ik hem vrijwel de grond in schold. Begreep ik dat ik, na mijn vergissing in te hebben gezien, hem terug moest pakken. Ik sloot zijn sandalen (!) een gaatje nauwer, verstopte een tuinkabouter in zijn bed of tussen zijn kleren. Ik draaide alle posters om in zijn kamer en legde de batterijen van de afstandsbediening in een glas ernaast. De hele televisie werd uit elkaar gesloopt, ach ach. De tuinkabouter heb ik een jaar later voor de deur van zijn caravan gelegd. In het briefje onder zijn pootjes stond dat ik nog steeds een rooie kop van hem kreeg, met mijn telefoonnummer.
In Utrecht, toen we elkaar weer zagen, hebben we vooral heel erg veel gelachen. De fietsers waarvoor we steeds poortjes maakten, zagen de lol van ons niet altijd in. Toch heb ik sinds ik met Stephan woon nog nooit zoveel gelachen als daarvoor. Zelfs als hij mijn kussens afpakt, midden in de nacht als ik naar de wc ben gegaan, steelt een glimlach. In mijn telefoon staan allerlei beroemdheden zoals Alfred Jodocus Kwak en Bob Marley en als ik hem hoor giechelen omdat hij Rusty voor de zoveelste keer onder dekens verstopt heeft, kan ik het niet helpen. Ik hou toch van hem. Stephan vind het leuk om mij op mijn kont te slaan, ik om zijn tepels een kwartslag te draaien.
Voor mijn moeders 65ste verjaardag wachtte hij om de hoek om na vertrek het hele huis en de auto te versieren met slingers en tape, na een huilbui vond ik de mobile home vol wierook en de tuin met een groot lichtgevend hart erin. Ik breng hem biertjes, hij mij wijntjes. Ik maak lekker eten, hij neemt me mee uit.
We lopen soms tegen de muren op, want het is nogal een avontuur dat we zijn aan gegaan. Nog steeds leven we op 24m2, zonder ruimte voor onszelf. Ik schrijf op het aanrecht, hij kijkt film met een hoofdtelefoon op. Ik schreeuw, hij stormt naar buiten. Ik breng hem chipjes en een biertje, we maken het weer goed en kijken naar de sterren. We kijken naar de sterren, want nog steeds vinden we elkaar lief. Het is dat we elkaar zo in de maling nemen, dat we steeds blijven lachen, dat alle rotzooi de moeite waard maakt.
Je weet het nooit, wat er gebeurt wanneer je je hart volgt. Een nieuwe relatie, een nieuw land, een huis, ik begrijp nu pas hoeveel werk alles is. Nu we écht zijn begonnen met verbouwen, merken we dat alles steeds leuker wordt. Het blijft een hoop werk, maar samen werken, dat kunnen we.
Ik hoop dat alle lieve lezers het nog steeds leuk vinden om ons te volgen, want dit is eigenlijk pas, wat betreft verbouwing, wat betreft ons, het begin. Next up: een huisje, een echte!!
Ik heb het vogeltje gevonden. Iedere keer als ik de schuur binnenliep om naar de badkamer te gaan, hoorde ik een vogel tjilpen. Mijn eerste gedachte was dat er alweer zwaluwen hun nestje wilden maken, dat de lente weer begonnen was. Helaas, de lente is nog niet hier. Meneer Poot vind het leuk om geintjes uit te halen en had een plastic vogeltje met sensor bij de deur verstopt dat luid en bij nader inzien behoorlijk mechanisch getjilp laat horen. Na zo’n tien keer serieus zoeken, vond ik hem. De rotzak en lieverd.
Graag had ik Stephan meegemaakt toen hij nog een klein mannetje was. Toen hij zijn zusje wurmen te eten gaf, zij nog in haar kinderstoel of haar tandenborstel over zeep wreef.
Of later, toen hij als jongeman tuinhekjes omdraaide ofwel een gehele auto, in een éénrichtingsweg. Hij heeft me verteld over het stelen van één schoen, om die dan maanden later cadeau te doen en met grote megafoon op auto, nummers als What a wonderful world en I feel good over een file te doen schallen. Glimlachende gezichten toverend en zelfs politieagenten een goede dag veroorzakend.
Op Sablou, waar ik Stephan ontmoette, haalde hij (helaas vóór mijn komst) de schone was van een medebewoner van de lijn en hing alle shirts zorgvuldig terug, met de waslijn door de mouwen en weer met knijpers erop. Het zal die persoon een aantal uur hebben gekost om de hele lijn weer los te maken en al zijn was te verzamelen.
De eerste gedachte die ik had toen ik op Sablou Stephan zag, in het pikkedonker slechts een schaduw met krullen, was Oh Oh. Nét een soort relatie achter me gelaten, wist ik meteen dat deze meneer me problemen zou bezorgen. Hij draaide pakjes lucifers zorgvuldig om, zodat een kaars aansteken in een zoektocht naar verdwaalde lucifers veranderde en knoopte jasmouwen dicht, zodat je even bezig was voor de kou in te kunnen duiken. Als hij voor de eigenaars van het domein een pakje sigaretten meenam, plakte hij dit met een geheel rolletje tape vast aan het keukenblad.
Toch bleek mijn Oh Oh niet alleen een aankondiging van rotstreken te zijn. Ik vond Stephan direct al fantastisch. Iedere keer als ik de gemeenschappelijke ruimte binnenliep, schreeuwde hij uit: Catoooooootje!!!! Niet dat hij al verliefd op mij was, maar het bezorgde me in ieder geval een rode kop.
Nadat hij mij wijsmaakte dat een andere bewoner de douche ‘bevuild’ had en ik hem vrijwel de grond in schold. Begreep ik dat ik, na mijn vergissing in te hebben gezien, hem terug moest pakken. Ik sloot zijn sandalen (!) een gaatje nauwer, verstopte een tuinkabouter in zijn bed of tussen zijn kleren. Ik draaide alle posters om in zijn kamer en legde de batterijen van de afstandsbediening in een glas ernaast. De hele televisie werd uit elkaar gesloopt, ach ach. De tuinkabouter heb ik een jaar later voor de deur van zijn caravan gelegd. In het briefje onder zijn pootjes stond dat ik nog steeds een rooie kop van hem kreeg, met mijn telefoonnummer.
In Utrecht, toen we elkaar weer zagen, hebben we vooral heel erg veel gelachen. De fietsers waarvoor we steeds poortjes maakten, zagen de lol van ons niet altijd in. Toch heb ik sinds ik met Stephan woon nog nooit zoveel gelachen als daarvoor. Zelfs als hij mijn kussens afpakt, midden in de nacht als ik naar de wc ben gegaan, steelt een glimlach. In mijn telefoon staan allerlei beroemdheden zoals Alfred Jodocus Kwak en Bob Marley en als ik hem hoor giechelen omdat hij Rusty voor de zoveelste keer onder dekens verstopt heeft, kan ik het niet helpen. Ik hou toch van hem. Stephan vind het leuk om mij op mijn kont te slaan, ik om zijn tepels een kwartslag te draaien.
Voor mijn moeders 65ste verjaardag wachtte hij om de hoek om na vertrek het hele huis en de auto te versieren met slingers en tape, na een huilbui vond ik de mobile home vol wierook en de tuin met een groot lichtgevend hart erin. Ik breng hem biertjes, hij mij wijntjes. Ik maak lekker eten, hij neemt me mee uit.
We lopen soms tegen de muren op, want het is nogal een avontuur dat we zijn aan gegaan. Nog steeds leven we op 24m2, zonder ruimte voor onszelf. Ik schrijf op het aanrecht, hij kijkt film met een hoofdtelefoon op. Ik schreeuw, hij stormt naar buiten. Ik breng hem chipjes en een biertje, we maken het weer goed en kijken naar de sterren. We kijken naar de sterren, want nog steeds vinden we elkaar lief. Het is dat we elkaar zo in de maling nemen, dat we steeds blijven lachen, dat alle rotzooi de moeite waard maakt.
Je weet het nooit, wat er gebeurt wanneer je je hart volgt. Een nieuwe relatie, een nieuw land, een huis, ik begrijp nu pas hoeveel werk alles is. Nu we écht zijn begonnen met verbouwen, merken we dat alles steeds leuker wordt. Het blijft een hoop werk, maar samen werken, dat kunnen we.
Ik hoop dat alle lieve lezers het nog steeds leuk vinden om ons te volgen, want dit is eigenlijk pas, wat betreft verbouwing, wat betreft ons, het begin. Next up: een huisje, een echte!!
-
08 Februari 2016 - 20:31
Ilona:
Hier zijn zusje....,
De wurmen weet ik niet meer, gelukkig. Maar van de tandenborstel heb ik nog steeds een trauma. Hahaha.
Vraag hem eens over de aansteker en mijn haar, of over de klodder en het autoraampje. HaHa met Stephan kan je inderdaad altijd lachen. -
08 Februari 2016 - 22:11
Bob Marley:
ik word hier gewoon verliefd van op jullie! was ik al hoor! kus! -
08 Februari 2016 - 22:23
Nynke :
Lief! -
08 Februari 2016 - 22:50
Annette Gerritsma:
"Ohh ja, dat was ook zo" dacht ik meerdere keren toen ik je relaas las Cato.
Die waslijn op Sablou en nog vele andere meer en minder rottige geintjes .............
Het is zeker niet saai met Stephan enne ........... lachen is gezond toch ?
Er zijn best al een serie Sablou-stellen geweest, maar jullie spannen de kroon (zijn als enigen nog bij elkaar voor zover ik weet).
GA ZO DOOR (en leuk te lezen) !! -
09 Februari 2016 - 06:20
Christien:
lief!! jullie zijn zo leuk! x -
09 Februari 2016 - 11:21
Stef Wesselman:
top
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
