We zijn begonnen!!!

Lieve allemaal,

De kraanvogels zijn al weken geleden over gevlogen, terug naar het zuiden. De herfst is weer hier, alhoewel je dat met de zomerse temperaturen van 20*C en meer niet zou zeggen. Toch waaien de geel, oranje en rode blaadjes over de weg. Eekhoorntjes hebben hun noten verzameld en de jacht op hun grotere bosbewoners is weer begonnen. Het is mijn favoriete seizoen, de herfst. De ochtend en avond fris, overdag is het heerlijk warm. De warmte van de zon voelt de hele dag zoals de avonduren in de zomer voelen. Ik heb weer tijd om met Rusty in het bos te wandelen en werk ook weer meer buiten. Alle tuinen worden nu winterklaar gemaakt en ook bij ons heb ik flink wat gesnoeid.

Belangrijker dan de herfst, is het feit dat we zijn begonnen!! Het kleine, nog naamloze gebouwtje aan de achterkant van ons huis, is niet meer. Vier weken geleden haalden Stephan en ik in een paar gestolen uren een derde van de dakpannen af. Een week daarna de rest van de dakpannen, het hout én delen muur die Stephan uit balorigheid neertrapte. Het hout was zó rot, dat ik de vuurplaats verplaatste omdat ik bang was dat onze schuur vlam zou vatten. Dat zou een slecht begin zijn… In een dag was al het hout opgebrand en had de hitte mijn wenkbrauwen vrijwel meegenomen. Het enige wat overbleef waren de zijmuren en een paar schotjes. Ineens was de gehele hoogte van de schuur zichtbaar. Wát een gebouw!!

Weer twee weken later zijn een vriend en zijn broer met een graafmachine gekomen om de rest naar God te helpen. Ook de druif sneuvelde, maar daar was helaas geen redden aan. Mannen aan het stuur. Ze groeven een grote sleuf rondom het huisje, waar de fundering van het huis in zou komen. Alles is voor mij nieuw. Ik vond het vooral leuk om een slotgracht te hebben, tres chique!

Vorige week vrijdag is het beton erin gegoten waar we de volgende dag alweer op konden lopen. Nu we echt zijn begonnen denk ik wel eens aan andere mannen en vrouwen die over de hele wereld hun huisje bouwen. Soms met koeienpoep en stro, soms op palen met blad als dak, anderen tussen de rotsblokken en wij nu met ladingen beton. Het voelt een beetje on-ecologisch, maar ik zie mijzelf toch ook niet de hele boel uit strobalen en klei optrekken. Dat komt later, voor de afwerking.

Zolang de financiële voorraad strekt, gaan we verder. Tegelijkertijd blijft het gewone leventje doorgaan. Ik dacht dat álles zou veranderen, wanneer we eindelijk begonnen met verbouwen, maar in praktische zin valt dat reuze mee. We werken, eten, drinken een wijntje, zien vrienden en slapen. Gevoelsmatig is er wél veel veranderd. We lopen weer over kaal beton en visualiseren er een keuken op en verwarming in. We denken aan nisjes, schuine gangetjes en vooral ruimte, warmte en gezelligheid! Als we een dag vrij hebben, steken we onze tijd in de opbouw. Het is wel idioot dat we straks iedere steen van dichtbij kennen. Maar dat maakt het ook zo leuk!

Eigenlijk zijn we heel erg natuurgetrouw bezig. We hebben elkaar gevonden en nu bouwen we een nestje. Basic en prachtig! Straks een plekje voor mij om te schrijven en tekenen, voor Stephan om mooie dingen te knutselen. Blijkbaar moet de werkelijke omgeving inspirerend zijn om inspiratie vorm te geven. Dát wordt ons huis!

Binnenkort weer meer nieuws.

Liefs!