De gite-business

Lieve allemaal,

Vroeger, toen ik nog in Nederland woonde, in een Lotje reed en ongeëpileerde wenkbrauwen had (vorige week onderging ik nederig de facial en eyebrow shaping van een vriendin), werkte ik 3 jaar in de horeca. In die tijd reisde ik naar Frankrijk, Marokko en Italië en omdat te kunnen doen verdiende ik mijn geld werkend in twee Biologische restaurants. Nooit eerder werkte ik in de horeca en ik wist ook niet dat dit een hele wereld op zichzelf is. De afwasser is altijd de lolbroek, de koks altijd overspannen en het personeel probeert elke dag de controle te herwinnen. Toch vond ik het heerlijk. In een complete chaos werk je in semi familieverband je compleet kapot om alle gasten op hun wenken te bedienen. Je ontwikkelt een stel voelsprieten die alarm slaan als dat ene belletje klinkt en je lichaam flexibel opzij doet wuiven wanneer er een dienblad vol hete koffie langs wiebelt. Weddenschappen over wie wat zal bestellen en een speciaal vakjargon (“Had u nog iets gehad willen hebben?” heb ik overigens nooit over mijn tong gekregen!).

Nog steeds vind ik het heerlijk om het horeca-volk te observeren. Stephan en ik reden drie weken geleden naar Bordeaux om onze nieuwe bedrijfswagen op te halen. Een gigantische bus waar Stephan in kan staan zonder zijn hoofd te buigen en met voldoende plek voor al zijn … electriciteits dingetjes… In een wegrestaurant dronken we een kop koffie en ik observeerde de horeca dames. De vrouwen van 50+ die ongeïnteresseerd de bestelling aannemen en babbelend met collega’s het bedrag tussendoor roepen en de jonge bediening, die ondanks de vrolijke, klantvriendelijke tekst op hun shirt met diepe wallen onder hun ogen en nu al afgezakte schouders heen en weer sjeesen om hun én het werk van de babbelende collega-wijven te doen.

Ondertussen is dit mijn derde jaar in de gite-business en het is precies zoals in de horeca-business. De vrouwen die dit werk al íets te lang doen ploeteren zich zonder enig enthousiasme door de huizen. Een arsenaal aan schoonmaak-trucs zorgt ervoor de douche glimmend lijkt, beddengoed vrijwel gestreken uit de wasmachine komt en de hinderende hernia’s gesust worden door alleen dat wat zich op ooghoogte bevindt écht schoon te maken. Ze hebben er geen zin meer in en wie neemt ze dat kwalijk. De jonge lui (of de nieuw in de business lui), zwoegen zich in het zweet om nét voordat gasten aankomen de huizen met oprechte glimlach te presenteren. Onze auto’s vol stoffers, doekjes en polish (voor de Engelse huizen) racen van gite naar gite, want er zijn er miljoenen en Dordogne.

Toen ik naar onze boekhouder reed, kwamen mij eerst 2, toen 4, toen 7 gele post-auto’s tegemoet. Vanuit een post distributie magazijn dat precies een tegengesteld Ikea gebouw is, spoten ze naar buiten. Het was de eerste keer dat de gite-business voor mij wat romantisch kreeg. Daar spurten we over onverharde wegen, ieder naar zijn eigen vakantie-zone. Als ik een buitenlandse auto zie denk ik altijd; zijn dat mijn Nederlanders? Of die van ….? Hier behoor je ook al vlug tot een gite-business familie. Je probeert allemaal de gasten op hun wenken te bedienen en gooit hiervoor in de zomermaanden even je krakende lichaam en persoonlijk leven op de toonbank.

Dit jaar maakte ik ook de teksten voor vakantiewebsites en werd contactpersoon voor één van de plekken waar ik werk. Er bestaan honderden websites waarvan de domeinnamen waarschijnlijk zo vlug vergeven waren dat uit noodzaak woorden werden omgewisseld zoals vakantiehuis-frankrijk en frankrijk-vakantiehuizen. Het leuke aan dit werk was het schrijven van teksten en het vergelijken van de omschrijvingen die de huizen krijgen. Een Perigordin inrichting, spacieuse kamers, betoverende landschappen, smaakvol meubilair, volledig toegeruste keukens, kristalheldere zwembaden, oogverblindende panorama’s etc. etc. Het is een sport, het is vak-jargon. Vooral voor de Engelse websites moet je niet te zuinig zijn met over-the-top omschrijvende woorden. De Nederlanders willen graag meer praktische informatie. Is er een baby-bed, stoel, bad? Als de bakker dichtbij zit, hoe lang doe ik er dan over te voet, te fiets of met de auto? Hoe diep is het zwembad? Op welke dagen kan ik waar verse biologische groente kopen? Hoe groot zijn de badlakens? Zijn er everzwijnen die ons aan kunnen vallen?

Het spijt me voor de regelmatige Dordogne vakantiegast, maar wij moeten wel eens om jullie lachen. We schatten jullie op een kopje koffie of een latte-machiato met extra schuim en serveren dit met een grijns. Uit de lijst van bezienswaardigheden, markten, flora, fauna en sportief vertier pikken we precies dié items waarmee we gasten enthousiast hun vakantie doen ingaan. Het feit dat er inderdaad everzwijnen zijn, evenals beverratten en rondstampende relmuizen, laat ik liever weg. Alles om de gast gelukkig te maken, want dat maakt ons ook weer gelukkig. En voor het geval dat er een hagedis op een gast valt (het is gebeurt) of de elektriciteit uitvalt (gebeurt regelmatig) is een goed begin het halve werk. Een stukje taart en een koud roséetje bij aankomst, maakt veel van wat er mis kan gaan weer goed. Het is zoiets als een mooi garnituur bij je broodje, dat maakt het broodje direct bijzonder en hierdoor valt de afgewerkte miserabel uitziende bediening wel mee.

Dit seizoen is voor mij mogelijk nóg drukker dan de vorige. Ik zal blij zijn als ik een middag vrij vind. Het is een goede manier om hier geld te verdienen, maar ik weet niet zeker of ik dit vijf jaar wil en kan blijven doen. Voordat ik een senior gite-business-lady wordt en zonder inspiratie of voldoening me naar werk sleep, hoop ik dat er zich iets nieuws ontwikkelt. Je kunt van me aannemen dat zomerverhuur in ons huis niet in de planning zit. Eerder denken we aan lange-termijn verhuur. Iets wat veel beter bij ons past, een klein samenwoon project, zoiets. Dus: nog even geduld, maar mocht iemand er eens een paar maanden of jaar tussenuit willen, chez Catootjepootje wordt prachtig. Het is hier zo mooi!