2015, hoppatee!

Lieve allemaal,

Allereerst aan iedereen een heel erg gelukkig 2015 gewenst! Ik weet niet of dit volgens de 'officiële' regels nog mag, maar helaas, een mooi jaar mag je elke dag gewenst worden vind ik. Zeker wanneer de start wat rommelig verloopt, zoals bij mijn mamaatje, zus en hierdoor ook bij mij.

Mama is verhuisd naar een dorpje 15 minuten rijden bij mij en Stephan vandaan. In de eerste maanden van 2014 vroeg ze mij om de ogen en oren open te houden voor een potentieel droomhuisje voor haar. Het huis in Nederland stond al jaren te koop en waarschijnlijk was dit verzoek meer een energetisch trucje dan een daadwerkelijke hoop. Vind huis, visualiseer je erin en hoppa! Oud huis verkoopt zichzelf. Idioot genoeg werkte deze strategie en vond ik mama's droomhuis direct bij een vriendin die haar huis in de verkoop wilde gaan zetten. Een klein huis met grote schuur op een prachtige berg met veel bos en naast het huis een kant en klare weide voor de paarden. Ze kwam kijken, drukte de hand met Sarah en dat was dat. Met de foto's die ik maakte deelde mama op afstand het huis in en plotseling konden één van de zovele kijkers na veel geneuzel tóch de knoop doorhakken en werd het huis verkocht. Omdat de kopers zo enorm hadden getreuzeld werd mama een kleine maand gegeven om een inboedel die zelfs de verhuizers versteld deed staan, in te pakken en te versjouwen. Gelukkig had ik al eerder tien dagen 'vakantie' geboekt in Nederland en kon haar helpen. Ook mijn zusje had toevallig vrije dagen opgenomen. Mijn twee oudere zussen hielpen ook wanneer ze konden en zo werd dit een enorm indrukwekkende tijd. Onze hele geschiedenis samen werd uit de dozen getild. We hebben veel gelachen, maar moeilijk was het ook. Het huis vormde altijd een baken voor ons, een plek met zoveel gedeelde momenten dat het onwaarschijnlijk leek dat iemand anders die ruimtes kon gaan bezitten. Toch is het mooi dat een nieuw gezin daar nu kan gaan genieten. Over de liefdesverklaringen op de balken kan weer gekliederd worden en de geheime kruipruimte mag weer ontdekt worden. Zomers in de tuin, leren fietsen in de deel, je zusje opsluiten in de kelder, dat soort dingen!

Mama is de dag na het tekenen naar Frankrijk vertrokken. Vier dagen voor haar aankomst sjeesde ik voor haar uit om de boel weer uit de vrachtwagens te laden. Vreemd genoeg ging dit heel gemakkelijk en snel, plus: de muren hielden het! Oma, die met haar 92 jaren nog gemakkelijk uren blad gaat harken, hielp mama daarnaast met het uitpakken van dozen. Onderwijl probeerde ik de houtkachels zo hoog mogelijk op te stoken, omdat dit eco-vriendelijke huis niet over CV beschikt en de dames het toch wel erg koud vonden. Thuis heeft oma nog een weekje bij moeten komen.

Dus, mama geïnstalleerd, kerst gevierd en toen ouderwets oliebollen gebakken voor oudejaarsavond. Waar in mijn relatie Stephan degene is die van het hatsenflatsen en hoppakee is, zal ik de komende tijd die persoon in de relatie met mijn mama moeten zijn. De ervaring heeft mij namelijk geleerd dat de buren al lang weten wie jij bent, maar dat als je contact met ze wilt, jij de eerste zal moeten zijn om op de deur te kloppen. Dus bakten mama en ik (in overweldig non-actief fysieke aanwezigheid) ellendig veel oliebollen en verdeelden ze in zakjes om aan alle buren en kennissen te geven. Hoppakee, de buurt door. Die Fransen, waarom veel mensen negatief over ze zijn begrijp ik niet. Geef ze een oliebol en duizendmaal dankjes krijg je zonder probleem. Mama had een paar dagen daarna al een doosje koekjes terug ontvangen.

Één januari berichtte mijn zus dat ze nét voor middernacht van de trap gevallen was. Een enkel gebroken en een enkel gekneusd. Hola! Dat is een fijn begin van het jaar. Pootje omhoog en ineens zit je stil. En omdat mijn mamaatje plotseling in Frankrijk woont en daar de boel op moet zetten, mijn andere twee zussen fulltime werken en ik vind dat als je kunt helpen, je het moet doen: vond ik mijzelf op 3 januari in de auto terug naar Nederland. Arme Karijn moest een hele week wachten totdat ze geopereerd kon worden, waarna ze twee weken gips zou krijgen. Hierop vier weken zonder gips, maar ook geen belasting van de voet en aansluitend een aantal weken fysiotherapie om weer te leren lopen. Nu zit ze in haar tweede week gips en is het natuurlijk al zat. De hele dag binnen en op één plaats in de kamer kun je goed gek van worden. Ik heb haar twee weken kunnen helpen met het naar en van school brengen van de jongens, koken, douchen, voorlezen, in slaap wensen en algemeen huishoudwerk. Heel erg fijn om mijn neefjes en zus zo lang en intens te kunnen zien. Maar wat mijzelf betreft ben ik nog niet klaar om een gezin te starten. Mijn hemel, wat een opgave! Petje af voor alle dames die een gezin runnen! Ja, het managen gaat gelukkig nog wel, maar wat gebeurt er met je welverdiende eigen tijd? Nee, daar ben ik nog veel te egoïstisch voor. Eerst maar eens een huis en de boel op orde krijgen hier in Frankrijk, dan zien we wel weer verder.

Wat het huis betreft is het enige nieuws dat we zaterdag een afspraak hebben met de architect. De laatste kleine details zullen worden besproken en daarna… bidden voor een ongelooflijk snelle en positieve afhandeling waardoor wij over twee maanden onze Permis de construire in handen zullen hebben. Dat zou nou eens leuk zijn zeg! Daadwerkelijk aan ons huis beginnen! Stephan zei anderhalf jaar geleden dat we met anderhalf jaar in ons huis zouden wonen. In ieder geval klopte er uit die zin twee dingen: anderhalf jaar en huis. Ik ben niet al te moeilijk. De eerste steen die ik uit de muur sloop krijgt een hoedje op en zal ik op de blog plaatsen. Blijf nog even hangen….

Nou dat was het lieverds, a bientot en nogmaals een heel erg gelukkig 2015 die in het teken mag staan van gesloopte muren en geheelde enkels!