De grote wenkbrauw-optrek-oefening
Door: Cato
18 April 2014 | Frankrijk, Issac
Net op het moment dat je begint te denken dat je je door de meeste administratieve kronkels hebt gewrongen, staan er weer nieuwe op de stoep.
Een paar dagen geleden gingen we langs bij een vriend waar Stephan voorheen stond ingeschreven. Er komt nog steeds wat post, omdat het heel erg lang duurt om alles over te schrijven. Voor de eerste keer ontvingen we een boete voor te hard rijden. Aangezien ik meestal in de Kangoo rijd, werd de boete direct naar mij toe geschoven. Natuurlijk kijk je als eerste naar het bedrag, gelukkig valt dat mee. Dan naar de overtreding, twintig kilometer te hard gereden. Ik? Volgende stap; wanneer was dat dan en waar? Met grootse moeite probeerden we erachter te komen wat wij in godesnaam op 27 januari 2014 bij Versailles, Parijs deden. Dat klopte dus niet. In die tijd waren we namelijk nog lekker in de modder aan het spelen en dijken of geulen aan het graven om de Fosse septique te omzeilen.
Nou schijnt het dat er ongeveer 800.000 auto’s met een gestolen kentekenplaat rondrijden in Frankrijk. Geen verzekering en met de mogelijkheid lekker veel overtredingen te maken om vervolgens de werkelijke eigenaren van de plaat, de rekening te laten betalen. Voor ons betekende dit dat wij als de wiedeweerga op zoek moesten naar een alibi voor die datum. Geen bonnetjes om te bewijzen dat we hier waren, of details op de auto die we er niet in vijf minuten op aangebracht zouden kunnen hebben. Daarbij moeten we alsnog een cheque met het bedrag van de boete meesturen bij onze brief, omdat ze anders niet eens onze verklaring in behandeling nemen. Idioot gedoe! Waarschijnlijk moeten we straks drie ‘getuigen’ zien te vinden die kunnen bevestigen dat wij ons op de plaats van geen delict bevonden en betalen we een boete voor een Parijse sukkel. Hopelijk krijgen we dat geld ooit nog terug (geld betalen gaat hier heeeeel erg gemakkelijk, geld ontvangen duurt meestal, onder continue dwang een jaar of meer).
Ook heb ik in een ‘administratieve staartjes afhandel bijeenkomst’ met onze boekhouder een aangifte van loon getekend over 2013, waarin ik verklaar dat ik niets heb verdiend. Als we ooit het huis verkopen en ik kan aantonen dat ik al sinds 2013 aangifte heb gedaan (ook al is het een briefje met het cijfer 0 en vervolgens mijn handtekening), scheelt dit weer in het percentage belasting dat wij over de winst van het huis moeten betalen. Daarnaast heb ik een ander formulier ingevuld waarin ik verklaar dat ik woonachtig ben in Frankrijk, dat dit mijn enige woning is en hiermee volledig onder de loep mag worden genomen door de Franse overheid. Als je dit formulier niet kent en waarom zou je, want het wordt niet automatisch opgestuurd wanneer je een huis koopt, krijg je door een belasting-neuzer een forse rekening gepresenteerd wanneer blijkt dat je dit formulier nooit hebt ingevuld en hij of zij komt controleren. Ter voorkoming van buitenlanders die er een administratie op nahouden die niet is in te zien door Frankrijk, betaal je per jaar 3% over de totale waarde van je huis. Onze boekhouder vertelde over een stel met een huis in Frankrijk ter waarde van een miljoen die de rekening op de stoep kregen van 90.000 euro. Betaal je dit niet, dan betaal je een advocaat, boekhouder, controleurs en lever je waarschijnlijk een jaar in van gezond en gelukkig wonen. Stephan en ik zijn zielsblij dat we iemand hebben gevonden die niet alleen alle kronkels kent, maar er ook een vreselijke hekel aan heeft en vaak vloekend voor je aan de slag gaat om al die addertjes in het gras bij hun staart te grijpen.
Verder op het menu staan het omzetten van onze Nederlandse rijbewijzen naar een Franse met puntentelling en als toetje het opzetten van mijn eenmanszaakje. Om nog meer verassingen te voorkomen, ga ik dit samen doen met de boekhouder. Ik mag dan wel tegen de administratieve rompslomp van de Fransen aantrappen, maar op zes plekken zwart werken lijkt me niet zo’n puik plan. Ik geloof er heilig in dat de boetes voor zwart werken duizendmaal hoger zijn, dan wat ik mogelijk ooit zal verdienen.
Het is niet allemaal vreselijk hoor! Als je over alle hobbels leert te springen, zoals we nu doen, lijkt het bijna op hinkelen en dat maakt het ook wel weer leuk. Daarbij, we wonen in Frankrijk en kun je na zo’n wenkbrauw optrek sessie bij de boekhouder flink omhoog sjouwen door een bos om vervolgens een afgezette rotspartij te ontdekken waar sinds decennia het eerste valkenpaar hun nest hebben gemaakt en vervolgens een klein turquoise eitje te vinden. Voor pasen denk ik. Lief!
Nou, dat was hem weer! Oh en ik moet me trouwens verontschuldigen voor mijn spelling af en toe. Het is nooit mijn sterkste punt geweest en nou ja, kijk er maar overheen.
Dikke zoen!
Een paar dagen geleden gingen we langs bij een vriend waar Stephan voorheen stond ingeschreven. Er komt nog steeds wat post, omdat het heel erg lang duurt om alles over te schrijven. Voor de eerste keer ontvingen we een boete voor te hard rijden. Aangezien ik meestal in de Kangoo rijd, werd de boete direct naar mij toe geschoven. Natuurlijk kijk je als eerste naar het bedrag, gelukkig valt dat mee. Dan naar de overtreding, twintig kilometer te hard gereden. Ik? Volgende stap; wanneer was dat dan en waar? Met grootse moeite probeerden we erachter te komen wat wij in godesnaam op 27 januari 2014 bij Versailles, Parijs deden. Dat klopte dus niet. In die tijd waren we namelijk nog lekker in de modder aan het spelen en dijken of geulen aan het graven om de Fosse septique te omzeilen.
Nou schijnt het dat er ongeveer 800.000 auto’s met een gestolen kentekenplaat rondrijden in Frankrijk. Geen verzekering en met de mogelijkheid lekker veel overtredingen te maken om vervolgens de werkelijke eigenaren van de plaat, de rekening te laten betalen. Voor ons betekende dit dat wij als de wiedeweerga op zoek moesten naar een alibi voor die datum. Geen bonnetjes om te bewijzen dat we hier waren, of details op de auto die we er niet in vijf minuten op aangebracht zouden kunnen hebben. Daarbij moeten we alsnog een cheque met het bedrag van de boete meesturen bij onze brief, omdat ze anders niet eens onze verklaring in behandeling nemen. Idioot gedoe! Waarschijnlijk moeten we straks drie ‘getuigen’ zien te vinden die kunnen bevestigen dat wij ons op de plaats van geen delict bevonden en betalen we een boete voor een Parijse sukkel. Hopelijk krijgen we dat geld ooit nog terug (geld betalen gaat hier heeeeel erg gemakkelijk, geld ontvangen duurt meestal, onder continue dwang een jaar of meer).
Ook heb ik in een ‘administratieve staartjes afhandel bijeenkomst’ met onze boekhouder een aangifte van loon getekend over 2013, waarin ik verklaar dat ik niets heb verdiend. Als we ooit het huis verkopen en ik kan aantonen dat ik al sinds 2013 aangifte heb gedaan (ook al is het een briefje met het cijfer 0 en vervolgens mijn handtekening), scheelt dit weer in het percentage belasting dat wij over de winst van het huis moeten betalen. Daarnaast heb ik een ander formulier ingevuld waarin ik verklaar dat ik woonachtig ben in Frankrijk, dat dit mijn enige woning is en hiermee volledig onder de loep mag worden genomen door de Franse overheid. Als je dit formulier niet kent en waarom zou je, want het wordt niet automatisch opgestuurd wanneer je een huis koopt, krijg je door een belasting-neuzer een forse rekening gepresenteerd wanneer blijkt dat je dit formulier nooit hebt ingevuld en hij of zij komt controleren. Ter voorkoming van buitenlanders die er een administratie op nahouden die niet is in te zien door Frankrijk, betaal je per jaar 3% over de totale waarde van je huis. Onze boekhouder vertelde over een stel met een huis in Frankrijk ter waarde van een miljoen die de rekening op de stoep kregen van 90.000 euro. Betaal je dit niet, dan betaal je een advocaat, boekhouder, controleurs en lever je waarschijnlijk een jaar in van gezond en gelukkig wonen. Stephan en ik zijn zielsblij dat we iemand hebben gevonden die niet alleen alle kronkels kent, maar er ook een vreselijke hekel aan heeft en vaak vloekend voor je aan de slag gaat om al die addertjes in het gras bij hun staart te grijpen.
Verder op het menu staan het omzetten van onze Nederlandse rijbewijzen naar een Franse met puntentelling en als toetje het opzetten van mijn eenmanszaakje. Om nog meer verassingen te voorkomen, ga ik dit samen doen met de boekhouder. Ik mag dan wel tegen de administratieve rompslomp van de Fransen aantrappen, maar op zes plekken zwart werken lijkt me niet zo’n puik plan. Ik geloof er heilig in dat de boetes voor zwart werken duizendmaal hoger zijn, dan wat ik mogelijk ooit zal verdienen.
Het is niet allemaal vreselijk hoor! Als je over alle hobbels leert te springen, zoals we nu doen, lijkt het bijna op hinkelen en dat maakt het ook wel weer leuk. Daarbij, we wonen in Frankrijk en kun je na zo’n wenkbrauw optrek sessie bij de boekhouder flink omhoog sjouwen door een bos om vervolgens een afgezette rotspartij te ontdekken waar sinds decennia het eerste valkenpaar hun nest hebben gemaakt en vervolgens een klein turquoise eitje te vinden. Voor pasen denk ik. Lief!
Nou, dat was hem weer! Oh en ik moet me trouwens verontschuldigen voor mijn spelling af en toe. Het is nooit mijn sterkste punt geweest en nou ja, kijk er maar overheen.
Dikke zoen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
