Over de oudjes

Lieve allemaal!

De lente is officieel begonnen en op de campagne kun je dat goed merken. De tracktoren zijn er na een periode van droogte en aansluitend regen weer op uit getrokken en de berijders zijn nog in een goede bui en laten je met een bermzwiep gemakkelijk passeren. De bloemen schieten op in felle kleuren op rotondes en in bakken die werkelijk waar overal aan bevestigd zijn. Ook bij ons zijn de hyacinten in bloei en de blauwe klokjes komen op waar ik allang vergeten was ze geplant te hebben.

In de grote groentetuinen zie je kromme ruggen met omhoog gestoken bipsen en lijkt iedereen zich overtuigd van een warme tijd. Michel, onze ex-buur vertelde nog dat als het voor Sainte Benedicte op de 13e van maart nog niet echt had gevroren, we in mei een vreselijke vorst kunnen verwachten, maar nou ben ik niet al te bang, zijn -20 graden voorspelling is gelukkig ook niet uitgekomen. Ik heb ondertussen al geleerd de Fransen gewoon te volgen en dat levert vooralsnog het meeste op. Dus ik ook: hup, de moestuin in!

De Fransen hebben een andere relatie met tijd. Misschien is het hier anders dan in de rest van Frankrijk, maar ‘bij ons’ kom je er met een slordige Bonjour! niet vanaf, mag je gerust een half uur op je winkelwagentje leunen terwijl de 4 personen voor je geanimeerd met de kassajuffrouw kwebbelen en zet ik de auto in de berm wanneer twee tegemoetkomende auto’s op de rem trappen om roddels uit te wisselen (gisteren nog!). Ik moet zeggen dat het me heel goed past. Toen ik met mijn Londense vriendinnetje sprak en op mijn vraag hoe het ging, zij zei: “oh Cato, er zijn niet genoeg uren in een dag, of dagen in een week!” moest ik al van die zin even bijkomen. Hier gaat dat niet! Je wacht twee weken op een kopie van een cheque of twee jaar op het pasje van de zorgverzekering. Dat laatste werd me overigens zonder schaamte verklaard: het is een heel erg ingewikkeld systeem met nummers die niet alleen communiceren met je geboortedatum en naam, maar ook je woonadres, postcode, ziektepolis en verzekering: logisch dat daar 5 dames twee jaar druk mee in de weer zijn! Het is een heel gepuzzel! Hello moderne technologie...

Niet alleen hebben mensen hier meer tijd voor elkaar, het lijkt ook wel of ze gewoon meer tijd hebben. Een vrouw met een symbolische leeftijd van 100 jaar was één van de kromme ruggen met ronde bips die ik weer in de tuin zag werken. Neus tussen haar knieën en de zon reflecterend op haar zo goed als kale hoofd. Ongelooflijk! Soms werkt ze met schoffel in de ene hand, stok in de andere en andere keren staat ze gewoon aan de rand van haar tuin, te kijken of misschien wel spreuken te murmelen, wie weet.

Meebuigend zijn ze ook, die oudjes op de campagne. Aan een rollator of rolstoel heb je hier weinig. Ik had daar nog nooit bij stilgestaan, maar zag laatst de eerste plattelandsroller voor les âgées: de grasmaaier. Dikkere banden, grotere motor, een klein zwaailicht op een stok en nog plek voor boodschappen ook! Ideaal! En niet geheel onbelangrijk; langzaam en goed zichtbaar. Een hele oude tante reed me bijna aan toen ze besloot van stoep rechts naar stoep links over te steken, gierend in zijn één en met de grove deuken van de vorige pogingen over de gehele zijkant van de wagen. Ze mogen hier dan misschien meer van de tijd genieten, vaak hebben ze niet door dat hij ook verstrijkt. Oldtimers in oldtimers die net met hun neus boven het dashboard uitsteken zijn nog een groter gevaar op de weg dan dronken jagers. Maar ach. Ze horen erbij en zijn in ieder geval niet weggestopt onder de dekens. In de zomer wordt moes en opoe naar elk feest meegesleept, op een stoel gedumpt en wijn bijgeschonken. Iedereen komt even gedag zeggen en rond een schappelijke tijd (zo rond één uur ’s nachts) word heel oud en heel jong onder de oksels opgetild en naar bed gebracht. Prachtig!

Het allermooiste voorbeeld van de buigzaamheid van de oudjes hier vond ik mijn eerste filmavond. Sarah, een Engelse vriendin, vroeg me om mee te gaan naar de film Yves Saint Laurent. Niet echt een film voor mij, maar het was koud en het staartje van de winter, dus ik kon wel wat vermaak gebruiken. In de auto overbrugden wij het halve uurtje tussen Tai Chi en de film met een grote fles Belgisch bier, giegelend. Uiteraard waren we hierdoor te laat en had ik geen idee met wie we in de zaal zaten (lees: salle de fete, gebruikt voor feesten, beursen, etentjes, hondenshows..). Het was een best aardige film. In het begin leerde je Yves kennen als jonge ontwerper, maar al snel begint zijn succes te groeien en met steeds meer geld, seks, drugs en algehele psychedelic gespekte bravoure was ik zelfs als Nederlandse best onder de indruk van de homo- en heteroseksuele rollebollers. Hoe geweldig was het niet toen de tl-buizen weer aansprongen en de Franse dames van weleer met stugge kousen en gebreide rokken naast me opstonden. Kussentjes werden van de klapstoelen opgepakt en hevig trots babbelend waggelde iedereen weer naar buiten. Dát had ik niet verwacht! Als je aan een tafel zit voor een klein diner van vier uur zal je nooit een ‘pikant’ onderwerp aansnijden. Misschien wordt er wat gehint of kom je er na bijna twee jaar in Frankrijk gewoond te hebben erachter dat je in Villamblard als ‘clou clou’ bekend staat, wat zoiets betekent als flink goeie voorgevel, maar ik vind de plattelands Fransen vrij voorzichtig. Ik vraag me af wat die oude dames in vredesnaam van de film vonden. Veel heb ik er namelijk niet van op gevangen. Waarschijnlijk gingen ze snel over op het bespreken van het weer en hebben daarna hun man flink aangepakt, zoiets.

Ik heb nog een hoop uit te zoeken over hoe de Fransen in elkaar zitten. Hoe meer ik van hun taal leer, hoe meer ik leer over de cultuur. Dat zit hem namelijk, volgens mij, in die idiote, leuke en mooie dingen waar je pas achter komt als je hier woont. Ze hebben het net zo vaak over het weer als wij en meestal kom je naar een hele hoop geleuter pas tot de kern, maar juist vanwege dat geleuter begrijp ik steeds meer wat er precies zo leuk is aan Frankrijk. Soms is dat nog belangrijker dan in de rotzooi van modder en papier te zitten. Daarover de volgende keer meer, want we zijn wel opgeschoten met het huis. Ook leuk!

Tot de volgende keer, liefs!