Even een stukje over het bos

Lieve allemaal,

Het is ongelooflijk, maar de winter bij ons is bijna voorbij! Tenminste, dat hopen we. Eigenlijk hebben we nog niet echt een winter gehad, namelijk en de Fransen boeren hebben hier vervelende theorieën over. Volgens mij is de regel dat als het niet flink gevroren heeft voor 25 december, zullen we er flink van langs krijgen in maart. Tot nu toe gaat het goed. Heel veel regen, maar ook belachelijk mooie en warme uren waarin ik met Rusty erop uit trek en uren door het bos sjouw.

Bij de aanschaf van onze schuur vond ik het enige nadeel van de locatie dat we niet midden in het bos zitten. Waarschijnlijk komt het doordat ik ben opgegroeid aan de rand van de heuvelrug en lange boswandelingen op mijn harde schijf zijn gezet, maar er is weinig lievers dat ik doe. Een wandelingetje kan ook een echt avontuur zijn. Gisteren nog heb ik even een magisch moment gehad met een hert. Alleen zichtbaar door het witte kontje dat mijn kant op was gedraaid, moest ik een paar keer kijken om het zeker te weten. Het hert bleef doodstil staan, dus ik ook. Wat een schoonheden zijn het toch! Vrijwel onzichtbaar na 10 meter tussen de bomen en snel als de wind. Ik heb het hert dan ook even verteld wat een knapperd het was en dat ik hem verder met rust zou laten. In ieder geval weet ik zeker dat ik niet bang voor de herten hoef te zijn. Everzwijnen, daarentegen, ben ik serieus een beetje bang voor. Ondertussen kan ik goed zien of ze in de buurt zijn geweest, omdat ze de aarde rondom wortels helemaal omploegen, maar als ik ooit eens tegenover zo’n joekel sta, weet ik serieus niet wat ik moet doen. Klimmen? Rennen? Niet in de ogen kijken? Nog banger ben ik voor Rusty, want ook met hem heb ik geen idee of het in zijn systeem zit om een goeie afweging van afmeting en kracht te maken. De hond van mijn tante Micky is eens flink opengereten door een klein everzwijntje, dus echt zeker ervan ben ik niet. Live Darwin onderzoek, super goed idee!

Ook ben ik me al een paar keer het leplazerus geschrokken, omdat ik dacht zó in een hedonistisch rituele offerplek te zijn beland. Op de meest bizarre plekken loop je hier tegen duidelijk door mensen gemaakte constructies aan. Palen die in de grond zijn gezet met dwarsbalken waar metalen stagen of lijnen vanuit omhoog gaan en op minstens 20 meter hoogte in de top van een boom zijn vastgepind. Sommige constructies hebben gewichten, sommige hebben hokjes die door een systeem met fietskettingen open of dicht gemaakt kunnen worden. Toen ik eenmaal mijn angst had overwonnen, want echt, je krijgt er de kriebels van, vind je altijd een centrale plek met een huisje, een enorme boomhut en grote hokken met duiven (echt!) in de buurt. Alles is met mos, dennentakken (of zijn het nou sparren mama?) bedekt en zijn er binnen gangen, water, trappen, kogelhulzen en alles wat op jagers duidt. Nu weet ik dat het de Palombieres is en dat ze met behulp van de duiven andere vogels lokken die dan weer fijntjes neergehaald worden. Geen idéé hoe die machines werken, maar ik wil er ook niets van weten. Misschien is het dan geen Blair witch project, van jagen en hoe ze dat doen, hou ik me lekker on-Frans een eindje vanaf.

Wat ik wél heel leuk vind, is dat er overal paden zijn die ook allemaal gebruikt worden. Misschien door de jagers, zeker door de dieren, maar ook boswerkers en wandelaars. Je kunt gele of groene paden volgen die ook onderhouden zijn of hazenpaadjes nemen waar je gedumpte kasten, gootstenen en vaak ook weggeroeste oldtimers vind. Hoe ze er komen? Ik weet het niet. Sinds Rusty en ik ooit een mooie wasbak vonden, houd ik mijn ogen open. We hebben nog nodig: een oven met gaspitten, nog twee kleine wastafels en ronde of half-ronde ramen. Ik zeg het maar, want de ervaring leert ondertussen dat alles wat we nodig hebben, zomaar eens op ons pad terecht komt. We zijn lucky – basterds!
Voor degenen die tot hier hebben gelezen: over de verbouwing later meer. Vanwege de regen gaan we maandag verder met de gaten van de Fosse septique. Voor de Permis de Construire zijn we in contact met een Architect en verder zijn we aan het knutselen, maar daar durf ik nog geen foto’s van te maken.
Iedereen weer dikke zoenen en heel veel liefs. Ik ben vereerd dat er zoveel bezoekers op onze website zijn geweest. Het zal niet aan mijn ellelange zinnen of aan de grootse avonturen liggen. Blijkbaar genoeg zijn er genoeg betrokken lieverds, die benieuwd naar ons en ons paradijs zijn.

Merci et bisous!

Cato